معنی عنان گرفتن در لغت نامه دهخدا

آهسته رفتن و کاررا به تأمل کردن. عنان بازکشیدن. (از آنندراج)، دست در عنان زدن کسی به قصد متوقف ساختن اسب و سوار. از حرکت بازداشتن اسب و سوار با گرفتن دهانۀ عنان. متوقف ساختن اسب و سوار را:، پیاده همان کت بگیرد عنان، ز خود دور دارش به تیر و سنان.، اسدی.، بسی نماند که روی از حبیب برپیچم، وفای عهد عنانم گرفت دیگر بار.، سعدی.، گفتم عنان مرکب تازی بگیرمش، لیکن وصول نیست به گرد سمند او.، سعدی.، نمی تازد این نفس سرکش چنان، که عقلش تواند گرفتن عنان.، سعدی.،، دست در عنان کسی زدن بقصد دادخواهی به او:، من بگیرم عنان شه روزی، گویم از دست خوبرویان داد.، سعدی.،، جلوگیر آمدن: عنان عطا مگیر. (کلیله و دمنه).، عنان گریه چون شاید گرفتن، که از دست شکیبائی زبونست.، سعدی.،، عنان به دست گرفتن. هدایت کردن:، بس که میجویم سواری بر سر میدان درد، تا عنان گیرم به میدان درکشم هر صبحدم.، خاقانی.،، در اختیار گرفتن. مستولی شدن. به دست آوردن زمام اختیار:، خاقانیا زمانه زمام امل گرفت، گر خود عنان عمر بگیرد امان مخواه.، خاقانی.، غیرت ازین پرده میانش گرفت، حیرت از آن گوشه عنانش گرفت.، نظامی

معنی عنان گرفتن در فرهنگ فارسی معین

مهار کردن، رام کردن

معنی عنان گرفتن - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی عنان گرفتن در فرهنگ فارسی معین

مهار کردن، رام کردن

عنان گرفتن

لغت نامه دهخدا

عنان گرفتن

فرهنگ فارسی معین

پناه گرفتن

پناهنده شدن، پناه بردن

فرهنگ فارسی عمید

عنان تافتن

کنایه از برگشتن، روگردان شدن

فرهنگ فارسی عمید

زبان گرفتن

(کَ دَ)

لکنت افتادن بر زبان. (آنندراج). لکنت زبان. (ناظم الاطباء). گرفتن زبان. بعضی حروف را از مخارج آن اداء نتوانستن مانند دال بجای ذال و لام بجای راء و غیره:
چو دم شکوه زبانم ز خجالت گیرد
شرم زور آورد و راه شکایت گیرد.
ملک قمی (از آنندراج).
، زبان گرفتن در اصل آن است که مردی را از فوج دشمن بدست آرند و استفسار احوال فوج وی از آن نمایند. (ارمغان آصفی) (آنندراج). شخصی از لشکرغنیم گرفتن برای تحقیق احوال. (فرهنگ رشیدی). خبردار شدن از احوال مخالف. (ناظم الاطباء) :
از ترک تاز عشق شکایت چسان کنم
کین لشکر ازسپاه من اول زبان گرفت.
صائب.
در بزم می اسیر شب از وصف طره ای
صدقی زبان شوخی تقریر میگرفت.
میرزاجلال اسیر (از آنندراج).
، در تداول عامه، کودک را با گفتاری مهربان یا نقل افسانه از گریه و خواهش بازداشتن و با گفتارهای خوب آرام کردن، در تداول عامه، ناله و زاری کردن در مصیبت به آواز بلند و بیان محامد و محاسن مرده را نمودن. (ناظم الاطباء). برای مرده نوحه گفتن. رثاء او کردن. با زاری کلماتی گفتن درباره او نوحه سرایی کردن. ترثیه. رثاء. ندب. ندبه. نوحه

لغت نامه دهخدا

پناه گرفتن

(وُ)

التجاء. (منتهی الارب). لجاء. (دهار). ملجاء. (صراح اللغه). عوذ. عیاذ. معاذ. معاذه. لوذ. لیاذ (تاج المصادر). تعوّذ. استعاذه. عصر. اعتصار. لوث. (منتهی الارب) :
بدیوار ویران که گیرد پناه.
اسدی.
و اگر خردمند بقلعه ای پناه گیرد و ثقت افزاید البته بعیبی منسوب نگردد. (کلیله و دمنه). وال الیه والاً و وؤلاً و وئیلا، پناه گرفت به وی. ارفاء، پناه گرفتن بکسی. (منتهی الارب). استذراء، پناه گرفتن بکسی. (تاج المصادر بیهقی). لاق به لیقاً و لیقهً، پناه گرفت بکسی. لاز لیزاً، پناه گرفت بکسی. لاز الیه لوزاً، پناه گرفت بکسی. ارزت الحیهء، پناه گرفت مار بسوراخ خود. اوّیت منزلی و الیه تاویهً، پناه وجای گرفتم به آن. اتویت منزلی و الیه بالأبدال و الادغام و ایتویت علی التصحیح، پناه و جای گرفتم به آن. تاوّیت منزلی و الیه، پناه و جای گرفتم به آن. عکد، پناه گرفتن بکسی. اعکاد، پناه گرفتن بکسی. تعصﱡر، پناه گرفتن بکسی. (منتهی الارب)

التجاء. (منتهی الارب). لَجاء. (دهار). ملجاء. (صراح اللغه). عوذ. عیاذ. معاذ. معاذه. لوذ. لیاذ (تاج المصادر). تعوّذ. استعاذه. عصر. اعتصار. لوث. (منتهی الارب) :
بدیوار ویران که گیرد پناه.
اسدی.
و اگر خردمند بقلعه ای پناه گیرد و ثقت افزاید البته بعیبی منسوب نگردد. (کلیله و دمنه). واَل َ الیه والاً و وؤلاً و وَئیلا، پناه گرفت به وی. ارفاء، پناه گرفتن بکسی. (منتهی الارب). استذراء، پناه گرفتن بکسی. (تاج المصادر بیهقی). لاق َ به لَیقاً و لیقهً، پناه گرفت بکسی. لازَ لیزاً، پناه گرفت بکسی. لاز الیه لوزاً، پناه گرفت بکسی. اَرَزَت ِ الَحیهء، پناه گرفت مار بسوراخ خود. اَوّیت ُ منزلی و الیه تاویهً، پناه وجای گرفتم به آن. اِتَوَیْت ُ منزلی و الیه بالأبدال و الادغام و ایتَویَت علی التصحیح، پناه و جای گرفتم به آن. تَاَوّیت ُ منزلی و الیه، پناه و جای گرفتم به آن. عَکد، پناه گرفتن بکسی. اعکاد، پناه گرفتن بکسی. تَعَصﱡر، پناه گرفتن بکسی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا